Brenna van de Brenos - Boxerclub.nl over boxers, boxeropvang/pension,africhting, gezonde voeding Happy Dog en Duck natuurvoeding

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Boxers Joop Dijkman +

UV, VZH, GG 2

Geboren: 22 jun 1987
Overleden: 17 aug 1999
Eigenaar/geleider: Joop Dijkman

Het levensverhaal van Joop en Brenna.

Mijn liefde voor de boxer ontstond al in 1954: KNGV-jeugdkamp in Beekbergen. Met twee boxers van de beheerder gestoeid. Verliefd!
Jaren later de dochters de deur uit. VUT in het verschiet. Er moet een boxer komen. Via de Ned. Boxerclub naar kennel Dommendal. Reu Athos had Gia uit de kennel Brenos gedekt. Er was nog één pup over. Die was voor mij. Brenna van de Brenos.
Brenna van de Brenos, geboren op 22 juni 1987, heb ik op 17 augustus 1999 moeten laten inslapen.                                                                                  
Direct na haar eerste loopsheid in maart 1988 stak een ernstige baarmoederontste-king de kop op. Castratie was haar enige redding.
Nog geen twee jaar oud kreeg ze gescheurde kruisbanden. Fysiotherapie en voorzichtig wandelen en fietsen en vooral zwemmen, wat ze heel graag deed, leidden er toe dat ze in de loop van de daarop volgende jaren weer redelijk

Brenna van de Brenos, één van de zeldzame boxers met GG 2
Brenna in de branding

functioneerde, zij het, dat wanneer de grens werd overschreden, er een duidelijke terugval was, die weer tot onderzoekingen leidden. Na enige weken trad steeds weer herstel op.
Zo konden we na de eerste gehoorzaamheidscursussen werken aan GG1 en GG2, waarvan de examens met succes bij de kringgroep Utrecht vd Ned. Boxerclub werden afgelegd. Vanwege de hoge apporteer-sprong werd voor GG3 geen examen gedaan, maar ze was er wel klaar voor. Ook het VZH-diploma kwam in haar bezit en de UV-proef werd tot tweemaal toe afgelegd.
Brenna was, een boxer eigen, een echte doordouwer.

Tot begin 1997 werd op de behendigheidsbaan geoefend, zij het op de HD-baan (lage springtoestellen).
Onze vakanties waren ware feesten voor haar, met name de vakanties aan de stranden van de Atlantische Oceaan. Zwemmen of klimmen door of tegen de bepaald niet misselijke branding en dan samen terugsurfen. Kuil na kuil graven, waar ze geheel in verdween. Uitgeput onder haar parasol komen liggen, drinken en met haar zandsnuit de drinkbak met zand vullen, twee minuten rust en weer op nieuw beginnen. Samen rennen langs en in de branding.
De laatste jaren werd de oceaan verruild voor meertjes en rivieren. Geen probleem, Daar kon ook worden gezwommen en in plaats van schelpen op te duiken, kwamen nu stenen aan bod. Een perk in mijn tuin is geheel afgezet met door Brenna naar de caravan meegenomen stenen.
In de caravan had ze haar eigen slaapdinette. Maar liefst lag ze op ons bed. Dan liet ze zich met een diepe zucht breed uit op de hoog opgevouwen dekbedden vallen.
Wij konden rustig een paar uurtjes weggaan. Bij de caravan liep ze altijd los. Ze vond altijd haar territoriumgenzen, zoals de randen van de paden en struiken. Daarbinnen moest ook geen andere hond komen.

Brenna met een zandsnuit
Brenna neemt sprong in het diepe

Brutale puppen kon ze niet uitstaan. Toen b.v. de later Ned. Kampioen Behendigheid van de Ned. Boxerclub,
Herco van Ruygelollum van Henry Beuks, als pup Brenna vrijpostig benaderde, werd hij onmiddellijk met veel gegrauw op z’n rug gegooid en aldus tot de orde geroepen. Later, toen Herco volwassen was, haalde hij in jeugdige overmoed zijn gram een keer terug. Desondanks bleek later dat hij toch respect had voor de oude teef.
Als gevolg van haar castratie dienden zich mei ’89 de eerste incontinentiever-schijnselen aan. Negen jaar lang was het in de hand te houden. Uit latere onderzoe-kingen bleek ze een blaasontsteking met steeds wisselende

bacteriën te hebben. Met medicijnen kon ook deze kwaal worden beteugeld. Tussentijds onderging Brenna nog een meniscusoperatie en had nog menig onge-valletje, waar medische hulp toch wel nodig was.
Al met al was- en bleef Brenna een vriendelijke, vrolijke boxer, waar we veel plezier aan hebben gehad. De zorgen, die wij om haar hadden, werden door haar gedrag steeds weer naar de achtergrond geschoven.
De laatste maanden echter kon je goed merken dat ze ouder werd; onder meer hardhorend. Slapen, dommelen, eten en drinken waren haar voornaamste bezig-heden. Hoewel, enige keren per dag en dikwijls ook nog om middernacht was ze fanatiek aan het spelen met een piepbal.
Wanneer anderen haar leeftijd hoorden, was men dikwijls verbaasd dat ze er nog zo goed uitzag. Die opmerking kreeg ik menigmaal te horen. En ik maar naast mijn schoenen lopen.
Brenna had nog steeds een mooie bruinen vacht en hoewel haar spieren verslapten, zag ze er toch goed gevuld uit. Ook de heldere, glanzende attente ogen in haar grijze snuit met steeds wisselende uitdrukkingen waren een plezier om naar te kijken.

In de eerste helft van augustus kreeg Brenna de eerste epileptische aanval, die zich twee dagen later herhaalde. Daarna dag en nacht enige lichte aanvallen en niet meer in een rechte lijn kunnen lopen, alleen maar kringen om haar eigen as. Voor mij was dat een voor een boxer onwaardig leven en kwam ik tot de overtuiging dat haar leven binnen 24 uur zou aflopen. De betreffende nacht heb ik geruime tijd naast haar gelegen. Mijn afscheid.
De dierenarts zag ook geen uitweg meer en in overleg met haar werd besloten Brenna te laten inslapen. Haar as zit in een urn.
Dankzij de medische begeleiding van Drs. Klein-Berkeljon werd Brenna in een aanvaardbare gezondheid 12 jaar en 55 dagen oud.

Behaalde prestaties:
UV november 1990 en november 1991
GG-1 oktober 1991
GG-2 april 1993
VZH februari 1993

De urn van Brenna
 
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu